برف و یخ با طعم آدرنالین
هرچند تماشای برف زمستانی از پشت شیشه یا ساختن آدم‌برفی در آن هوا لذت‌بخش است اما برای عده‌ای کافی نیست. برف‌بازی، تیوب‌سواری و ورزش‌هایی مانند اسکی و یخ‌نوردی تفریحاتی زمستانی‌اند که طرفداران خاص خود را دارند؛ افرادی که به دنبال فعالیت‌های گروهی، هیجان و خنده‌‌هایی‌اند که دلشان را در سرمای زمستان گرم کند. این دسته از افراد تمام سال انتظار سرما را می‌کشند تا از برف و یخ خاطراتی آب‌نشدنی و ماندگار بسازند. در ادامه برایتان از ورزش‌های زمستانی شناخته‌شده‌ای مثل اسکی و تفریحات عجیب‌وغریبی مثل بیل‌‌رانی بیشتر می‌گوییم.
اسکی
اسکی در واقع نام چند رشته ورزشی است که انواع مختلفی مانند اسکی آلپاین، اسنوبورد و حتی اسکی روی ماسه و چمن دارد. با رسیدن زمستان علاقه‌مندان به اسکی روی برف بی‌صبرانه منتظر باز شدن پیست‌های اسکی می‌شوند. شمشک، دیزین، توچال، آبعلی و دربندسر در نزدیکی تهران، خوشاکو در ارومیه، کاکان در کهگیلویه و بویراحمد، بیجار در کردستان و سهند در تبریز از بهترین پیست‌های اسکی ایرانند. هرچند اسکی ورزشی انفرادی است اما باعث جمع شدن ورزشکاران و علاقه‌مندان در کنار یکدیگر می‌شود.
تیوب سواری
سُر خوردن روی برف در حالت سوار بر تیوب، در حالی که جیغ می‌کشید و منظره‌های اطراف را از شدت سرعت زیادتان تشخیص نمی‌دهید تنها چند کلمه برای توصیف تیوب‌سواری است. تیوب‌سواری را باید امتحان کرد. زمانی که دیگران را در حال تیوب‌سواری می‌بینید که چطور با سرعت و پرش‌های کوتاه و بلند از شیب پایین می‌آیند از استرس نفستان حبس می‌شود اما زمانی که سوار بر تیوبید و از لذت و هیجان جیغ می‌کشید، استرس جای خودش را به ترشح مقدار زیادی آدرنالین و سرخوشی لذت‌بخشی می‌دهد. بسیاری تیوب‌سواری را یکی از خطرناک‌ترین تفریح‌های زمستانی می‌دانند، خنده‌های از ته دل در سرعتی بالا که ممکن است در نهایت حادثه‌ای ناخوشایند را به همراه داشته باشد. استاندارد بودن تیوب، تعداد نفراتی که سوار آن می‌شوند و میزان شیبی که از آن پایین می‌آیید در خطرناک شدن این تفریح تأثیر زیادی دارند.
یخ نوردی
بالا رفتن از یخ، نفس کشیدن در نزدیکی سرمایی که از سطح آن بلند می‌شود و کوبیدن تبر در ستون یخی بزرگ شاید بتواند تنها کمی از لذت این ورزش را بیان کند. یخ‌نوردی به بالا رفتن از اجسام یخی گفته می‌شود. فعالیتی که ورزشکاران در آن با تجهیزات خاصی از آبشارهای یخ زده، صخره‌های یخی و تکه‌های عظیم یخ بالا می‌روند. این ورزش نیازمند داشتن بدنی قوی و آشنا بودن با تکنیک‌های مخصوص است. هر چند یخ‌نوردی ورزش پرهزینه‌ای است اما علاقه‌مندان به این رشته هرسال با بی‌صبری تمام انتظار رسیدن فصل سرما و یخ زدن آبشارها را می‌کشند. یخ‌نوردی به‌صورت محدود و حرفه‌ای در گوشه‌و‌کنار ایران انجام می‌شود و مدرسه یخ‌نوردی میگون، در منطقه رودبار قصران، یکی از معروف‌ترین مدرسه‌های یخ نوردی ایران است.
بیل سواری در برف
بیل‌سواری در برف، حتی تکرار این اسم پر از حس هیجان و ماجراجویی است. برای اولین بار بیل‌سواری در برف یا «شاول ریسینگ» در سال ۱۹۹۷ به شهرت رسید. داستان این ورزش از آنجایی شروع شد که کارکنان پیست‌های اسکی برای سریع‌تر رسیدن به پایین پیست سوار بیل‌های برف‌روبی خود می‌شدند. این افراد بر روی قسمت فلزی بیل می‌نشستند و پاهای خود را در امتداد چوب آن به سمت جلو دراز می‌کردند و با حرکات بدن به بیل سرعت و جهت می‌دادند. بالاترین سرعتی که در بیل‌سواری ثبت شده ۱۱۸ کیلومتر بر ساعت است. البته به‌خاطر ریسک بالا و خطرهایی که این فعالیت ورزشی دارد، اسم آن در لیست مسابقات زمستانی بین‌المللی جایی ندارد اما هر سال مسابقات اختصاصی بیل‌سواری در شهرهای مختلف جهان برگزار می‌شود.
اسکیت روی یخ
اسکیت روی یخ یا پاتیناژ را می‌توان یکی از رویایی‌ترین ورزش‌ها و تفریح‌های زمستانی دانست. شاید فکر کنید این ورزش متعلق به کشورهای خارجی و منطقه‌های سردسیر است اما در تهران هم باشگاهی مخصوص این ورزش با پیست یخ مصنوعی وجود دارد. لذت انجام حرکات نمایشی بر روی یخ و طی کردن مسیری مشخص با سرعت زیاد در حالی که روی تیغه‌ای فلزی و یخ قدم برمی‌دارید قطعاً لذت و هیجانی وصف‌نشدنی دارد.
کایت سواری در برف
این ورزش را می‌شود تلفیقی از پرواز و اسکی به کمک کایت و اسنوبورد یا چوب‌های اسکی دانست. کایت‌سواری در برف یا «اسنو کایتینگ» در لیست ورزش‌های خطرناک قرار گرفته است. این ورزش برای اولین بار در اتریش اختراع شد و این روزها توسط افراد کمی در پیست‌های اسکی ایران انجام می‌شود. مهم‌‌ترین نکته در این ورزش شدت و جهت وزش باد است که کایت را بالا نگه می‌دارد. در واقع درگیر بودن دست‌ها برای کنترل کایت، اسکی معمولی را به چالشی پر از هیجان تبدیل کرده است.
